In het centrum van St. Vith zijn de bordjes van de genummerde mtb routes vrij goed zichtbaar aangebracht, maar als het er druk is, moet je wel even goed uitkijken om ze niet te missen. Je hebt die met een gele bol erop nodig. De cijfers horen bij de genummerde tochten uit de mtb brochure.

Via wat asfaltweggetjes nader je Neidingen, maar eerst moet je door water fietsen, want een riviertje gebruikt hier enkele tientallen meters het pad als bedding.

Wat verder wordt het pittiger, want je moet door het bos over de Irmesberg en de Reinersberg. Als je in Burg Reuland komt kun je even stoppen om naar de kasteelruïnes te kijken, want die zijn het wel waard. Het pad gaat trouwens rechts van de kasteelpoort langs een trap naar beneden (je kan naast de trap in het gras fietsen). Je rijdt er over een rivier en dat betekent dat je aan de andere kant omhoog moet …

Via de Rotheckberg, de Richtenberg en de Junkersberg kom je in het meest zuidelijke punt van deze lus: Ouren. Vanaf daar gaat het traject terug noordwaarts. Al snel rijd je de grens over, waarna de tocht je vele kilometers door de Duitse bossen voert. Ook rijd je gedurende enkele kilometers over een pad dat precies de grens tussen België en Duitsland volgt.

De brug over de Our brengt je weer definitief in België. Het pad langs de rivier is heel mooi. Net voor Steinebruck zie je in de verte de pijlers van het viaduct voor de E42. Eigenlijk slaat de Doortocht hier naar links af, maar ik ken hier de weg en volg toch maar rechtdoor het pad langs de Our. Want nauwelijks 500 m verder ben je alweer op het traject. Dat maakte immers alleen maar een lus omhoog en omlaag langs de pijlers van de E42.

Vlak daarna moet je links een asfaltweggetje inslaan, dat al gauw naar rechts en steil omhoog draait, evenwijdig met de E42 erboven. Dat is flink puffen! Je bent hier bijna terug in St. Vith, maar hopelijk heb je wat krachten gespaard, want je hebt ze nog nodig. Er komt nog een pittig stuk door het Hansenbusch. Als toetje mag je nog even over de Prümerberg, waarna je weer in St. Vith komt.

Om Malmédy te verlaten moet je meteen stevig klimmen naar de Calvaire, en met een volle maag na een copieus ontbijt in de jeugdherberg valt dat niet mee. Boven heb je wel een mooi uitzicht over de streek. Als je na de afdaling de Warche oversteekt volgt er een heel mooi pad dat deze rivier volgt. De Warche zal tot in Bütgenbach nooit ver uit de buurt zijn.

Er ligt een houten brugje over de Ruisseau de Bayehon, maar je fietst gemakkelijker door het ondiepe water. Ook de Warche moet je een paar keer oversteken.

Plots gaat het traject onder een haakse bocht van de rivier weg om heel snel omhoog te klimmen in het bos. Na het rustig cruisen langs de rivier is dat even schrikken, maar éénmaal boven krijg je links een heel mooi uitzicht over het dal. Daarna kom je dicht bij het bekende kasteel Reinhardstein, maar enkele honderden meters ervoor, slaat het traject naar links af.

Een afdaling brengt je opnieuw bij de Warche die hier in de weiden een heel ander uitzicht heeft dan daarstraks in het bos. Vanaf hier gaat het in gestrekte draf naar Butgenbach, weliswaar over de Plattenberg, de Brückberg en de Grünenberg. Als je in Butchenbach aankomt stuurt het traject je via een ommetje even voorbij het mooie kerkje.

Via het oude stationnetje (moeilijk stukje om het traject te vinden), kom je op het pad langs het meer van Butgenbach. Langs het pad staan banken, die je uitnodigen om even te rusten, en te genieten van het uitzicht over het meer.

Via de stuwdam steek je het meer over en gaat het richting Elsenborn. Dat betekent hier en daar prachtige vergezichten over het natuurgebied Hoge Venen.

Als je door het bos op de N647 komt, maakt het traject enkele rare bokkensprongen langs driehoekige lusjes links en rechts van de weg. Als je na het passeren van het Rurhof, een immense boerderij, onder het spoorwegbrugje rijdt, zou het traject volgens de kaart naar rechts moeten lopen, maar daar is alleen maar een wei, en geen pad te zien. Met de GPS vind ik even verder het traject terug.

Maar opnieuw leek er iets niet te kloppen: het traject gaat hier linksaf, maar daar staat een reuzegroot hek, nog versterkt door schrikdraad. (Op de foto zie je het bordje op de boom rechts van het hek, het wijst duidelijk de dreef in)

In het stuk daarna krijg je prachtige vergezichten over het beschermd natuurgebied ‘Rurbusch’ te zien.

De kaarsrechte dreven van de bossen ‘Petit Troupa’ en ‘Grand Troupa’ zijn een makkie. Kort daana komt een stevige, stenige klim.

Wanneer je langs de rand van het bos komt moet je over een hindernis waar ik persoonlijk een hekel aan heb: wortels die kort na elkaar dwars over het pad liggen. Het traject slingert zich verder langs de ‘Ruissau de Ghaster’ en de ‘Ruisseau de Tailles’. In de Fagne Tirifaye lopen de wegels vlak en kun je snelheid maken. De lus van vandaag eindigt met een deugddoende afdaling naar Malmédy.

Je verlaat al gauw het centrum van Malmedy en komt op een mooi bospad. Nadat je even de flank van een helling gevolgd hebt, draait het pad plots links omhoog het bos in, om na een klim van ongeveer 600 m, scherp terug te keren naar het pad van daarnet. Na Recht volgt er een ruw pad omhoog door de veengebieden ‘An der Muhle’ en ‘Meilven’.

Daarna kom je terecht in het Emmelserwald, een groot dennenwoud, waar het erg stil is. Het traject verlaat even later het grindpad om een lusje door het bos te maken, maar dat had ik beter niet gedaan, want het was er een wirwar van omgekapte bomen, die dwars over het pad lagen. Langzaam maar zeker nader je St. Vith. Hier was ik al eerder, dus ik ken hier de weg, en zoek een rustig bankje op voor de picknick. Vanuit St. Vith gaat het weer noordwaarts. Aan de Borner Mühle is het traject moeilijk te vinden, en de pijlen ontbreken.

Hierna bereik je het grote Wolfsbusch. Na wat brede bosdreven komt een heel mooi stukje: plots gaat het pad rechts omhoog het bos in. Er is even geen pad meer te zien, wel een rotspartij in het bos, maar gelukkig hangen hier overal bordjes aan de bomen. Als je links om de rotsen draait wacht je daar een mooie afdaling door het bos. Na een singletrack langs de bosrand, gaat het via een steile singletrack die nog net te fietsen is, weer omhoog. Heerlijk!

En de pret is nog niet gedaan: er volgen enkele mooie, steile afdalingen naar de Amblève. Hier en daar moest ik wel over bomen klauteren die dwars over het pad liggen. De houtvesters zijn hier druk bezig. Via een bruggetje over de Amblève en een pad over houten dwarslatten, kom je aan de obligate klim aan de andere oever van de rivier. Je passeert de Grotte de N.D. de Lourdes. Wie wil kan hier een lusje maken die de grot aan de achterkant passeert (het pad begint links van de grot). Na een vlotte tocht bereik je Malmédy.