Als je niet zo graag tekst leest kan je ook de foto's op Google Fotos bekijken. 
Ze zijn groter, er zijn er meer, en er staat ook wat uitleg bij. 

Je kan de Picasa foto's rechtstreeks op Google Maps bekijken

Je kan het traject in detail bekijken op Google Maps. 
Wie de track (gpx of gdb) wil, kan die op eenvoudige vraag ontvangen via het contactformulier.

Van deze fietstocht is een artikel verschenen in Op Weg, het magazine van Grote Routepaden, dat je alles vertelt over meerdaagse wandel- en fietstochten.
Je kan dit artikel lezen in pdf.

De start van de Devon Coast to Coast ligt in de haven van Plymouth. De traditie wil dat je start met je achterwiel in het water van The English Channel. De lange slipway is daarvoor heel geschikt.

Alhoewel ik de volledige track in mijn GPS heb, probeer ik toch vooral de bordjes te volgen. Maar zoals in veel grote steden is de bewegwijzering niet zo duidelijk, en dan komt een GPS track goed van pas.

De route start langs de zuidelijke rand van Plymouth (gedetailleerde kaart). Ze passeert The Hoe, een groot park dat uitkijkt op de zee en Drake's Island. Hier staat Smeathon's Tower, de vuurtoren van Plymouth (foto). 

Je passeert ook de  Royal Citadel, een fort uit de 17de eeuw, waar nog steeds een marinebasis gevestigd is. 

Van hier vertrok Francis Drake om strijd te voeren met de Spaanse Armada, en de Mayflower met de eerste kolonisten naar de Nieuwe Wereld. Jammer genoeg is de brug aan de Mayflowersteps gesloten wegens werken, waardoor ik een omweg rond de jacht- en vissershaven moet maken. 

Het eerste stuk van de Devon Coast to Coast loopt langs de Plym Valley Trail. Dit fietspad werd aangelegd op een vroegere spoorlijn. Daardoor hoef je hier niet te vrezen voor grote hoogteverschillen. The Plym Valley Trail is nu een onderdeel geworden van Drake's Trail.

Na een onverhard stuk door Saltram Wood (foto) dwarst het traject een kruispunt van de A38 autostrade, een spoorweg en de Plym rivier. De vrees die ik daarvoor had blijkt ongegrond. Sustrans heeft hier een heel mooie en veilige oplossing geconstrueerd met fietsbruggen en een stuk fietspad onder de pijlers van de autostrade.

De Plym Valley trail loopt een heel stuk door de beboste vallei van de Plym rivier. Regelmatig fiets je door tunnels en over viaducten. De Shaugh Tunnel is bijna 300 m lang. In het midden is een bocht. Daardoor kan je op die plaats geen van beide uitgangen zien en is het daar pikkedonker. Gelukkig werd onlangs een vleermuisvriendelijke verlichting aangebracht (zie de 2 lichtpuntjes in de tunnel op de foto). 

Op het Cann Viaduct staan drie telescopen opgesteld. Die geven een blik op drie slechtvalk kuikens in een nest tegen de rotswand van Cann Quarry, een vroegere steengroeve. Vrijwilligers geven graag een woordje uitleg over The Plym Peregrine Project.

Na de bossen van de Plym vallei komt het open landschap van de Roborough Downs. Vanop het fietspad kan je hier tot aan de heuvels van Dartmoor kijken. Pony's lopen hier vrij rond. 

De route loopt door een mooi landschap voorbij de stadjes Yelverton en Horrabridge naar het marktstadje Tavistock, de geboorteplaats van Francis Drake. Dit is een voormalige 'stannery town', een centrumstad in een regio van tinmijnen. Nu is het vooral een toeristische uitvalsbasis voor Dartmoor National Park.

Ik ga er even kijken naar de 'Pannier Market' die hier elke vrijdag plaatsvindt. Dit blijkt een traditie te zijn die terug gaat naar een koninklijke charter uit 1101. 'Pannier' verwijst naar de manden die gebruikt werden om de goederen naar de markt te vervoeren.

Dwars door Tavistock loopt de Tavy rivier. Wegrijden van een rivier in heuvelachtig gebied betekent steevast een klim. En dat is ook hier het geval. Daarna komt een moeilijk stuk van de NCN 27. Vooral tussen Peter Tavy en Mary Tavy gaat het langzaam. Hier liggen heel wat steile hellingen. Bovendien is het fietspad hier en daar die naam niet waardig. Het is niet meer dan een ruwe, stenige mountainbike track. Gelukkig is mijn trekkingfiets voorzien van stevige banden die zoiets wel kunnen hebben. Onbegrijpelijk dat men hier geen inspanning doet om dit stuk van het traject beter berijdbaar te maken.

In Hatherleigh steekt het traject de A386 over. Alhoewel enkele kilometer verder in Meeth de Tarka Trail begint is er vanuit Hatherleigh nog geen fietsverbinding daarheen. Alhoewel het wettelijk toegelaten is, raadt Sustrans sterk af om op de A386 naar Meeth te fietsen. De NCN 27 maakt daarom een omweg via het pittoreske dorpje Sheepwash om in Petrockstowe de Tarka trail te bereiken. Het kost je wel enkele steile hellingen, maar het landschap is zeer mooi. In Merton overnacht ik in de Furzedon B&B.

De Tarka Trail loopt over 52 km van Meeth tot in Braunton. Ook dit fiets- en wandelpad is aangelegd op een voormalige spoorlijn. Dit is een zeer mooi en comfortabel stuk van de Devon Coast to Coast. Het pad is over zijn gehele lengte verkeersvrij, en bijna overal netjes geasfalteerd. Er zijn enkele onverharde stukken maar die zijn toch zeer goed berijdbaar. De Tarka Trail loopt door het enig mooi landschappelijk decor waarvoor Devon bekend is.  

Het is weekend en mooi weer. Dit is duidelijk een populair pad want er zijn veel fietsers en wandelaars. Het is dan ook uitkijken voor kinderen die nog onzeker fietsen en loslopende honden die niet meteen naar hun baasje luisteren. Vanaf Great Torrington volgt de Tarka Trail de Torridge rivier richting Bideford. Het pad is zo goed afgeschermd door een groene gordel dat ik nauwelijks merk dat ik de stad Bideford voorbij rijd.

Voorbij Bideford loopt de Tarka Trail langs de steeds breder wordende bedding van de Torridge rivier. Door het lage tij is het meer een zand- en moddervlakte. Bij Instow mondt de Torridge uit in het estuarium van de Taw rivier. 

Tussen het fietspad en de rivierbedding van de Taw liggen nu zoute schorreweiden waarop schapen grazen. Net voor het centrum van Barnstaple loopt het traject via de brug in de A386 naar de overkant van de Taw rivier. Op de brug is een fietspad voorzien.

Via smalle weggetjes door het typisch landschap van Devon bereik ik net voorbij Putsborough de kust.

Het pad langs de kust blijkt onverhard te zijn, soms zelfs vrij ruw, en loopt kronkelend op en neer langs de kustlijn. Links beneden zijn de 'Woolacombe Sands' te zien, een mooi zandstrand. In de verte ligt Woolacombe.

Om vanuit Woolacombe - een toeristisch badstadje - weg te komen, moet ik een hele steile klim overwinnen. Het lukt nog maar net om te blijven fietsen, maar verschillende wandelaars moedigen mij aan. Nog even kan ik genieten van het uitzicht op de Heritage Coast van Noord-Devon. Het woord 'heritage' duidt op een officieus statuut dat deze kustlijn bestempelt als uitzonderlijk mooi en van historische betekenis. Nog enkele kilometer blijft de weg steeds maar stijgen om tenslotte weer af te dalen richting Ilfracombe.

Ilfracombe blijkt heel drukke toeristische badplaats te zijn met een jacht- en vissershaven. Aan het standbeeld "Verity" ligt het einde (of de startplaats) van de Devon Coast to Coast. 

Deze slipway is kort en erg steil. Door het grote gewicht van de fiets is dit met statief en de timer van het fototoestel nauwelijks te doen. Maar een toerist is zo vriendelijk om de foto te trekken. De Devon Coast to Coast eindig je zoals het hoort met het voorwiel in het water van The Bristol Channel.  

Maar hier eindigt mijn fietstocht voor deze dag nog niet. Het is nog maar net na de middag en ik fiets vandaag nog door naar een B&B in Lynton. Dit is namelijk een ideale uitvalsbasis voor een rondrit door Exmoor National Park.

Het stuk van Ilfracombe naar Lynton is nog heel lastig, met veel steile hellingen.  Af en toe zijn er mooie uitzichten op de heritage coast van Noord Devon, en onderweg passeer ik ook het mooie Watermouth Castle.

Kort voor Lynton ligt nog de Valley of Rocks. 

Dit is een vallei die parallell loopt met de kust. Het is een populaire startplaats voor wandelingen. Het is al laat in de namiddag en het meeste volk is er al weg. Maar ook voor mij is het beste er af. Het was een warme dag, een lastig parcours en de bidons zijn al een tijdje leeg. 's Avonds kost het me in de pub geen enkele moeite om twee Engelse 'pints' na elkaar naar binnen te gieten.

Alhoewel Exmoor één van de kleinste nationale parken van Groot-Brittannië is, is het toch heel bekend voor zijn rotsachtige 'heritage coast' en zijn mooie heuvelende 'postkaart' landschappen waarin met heide bedekte heuvels ('moors'), beboste valleien en landbouwgebieden de bijzonderste onderdelen zijn. Het park ligt eigenlijk maar voor 1/3 in Devon. Het grootste stuk ervan ligt in Somerset. Vooraleer het een nationaal park werd was dit een jachtgebied in bezit van de koninklijke familie. 

In dit landschap zwerven kuddes halfwilde Exmoorpony's vrij rond. 

Vanop de fiets heb je ruim de tijd om deze postkaartlandschappen in je op te nemen. De talrijke hellingen moet je er wel bijnemen. Deze dag reed ik meer dan 2000 hoogtemeters over net geen 100 kilometer !

De Tarr Steps vormen zowat het belangrijkste monument van Exmoor. Dit is een prehistorische (ca 1000 BC) 'clapper bridge' over de Barle rivier. Deze clapper bridges zijn typisch voor Devon. Ze bestaan uit enorme platte stenen die een beek of rivier overbruggen.  De Tarr Steps bestaan uit meer dan 10 van deze platte stenen na elkaar. Die steunen op enorme rotsblokken. Alle stenen zijn genummerd, omdat ze bij zeer hoge waterstanden wel eens durven verschuiven. Zo weet men precies waar elke steen thuishoort. 

Het kost heel wat zwoegwerk bergop om op de 'high moor' van Exmoor te geraken, maar vanop deze grote hoogte krijg je een monumentaal uitzicht over Devon. Het is gelukkig helder weer, waardoor ik vele kilometers ver kan kijken.

Een fietster op een racefiets komt aangereden en stopt naast mij om naar dit uitzicht te kijken. "This makes it all worth it" zegt ze, en rijdt weer verder.

Het eerste stuk loopt opnieuw door Exmoor National Park. Net zoals gisteren kijk ik mijn ogen uit op de prachtige landschappen van de high moor. 

Tientallen kilometers lang loopt het traject over smalle weggetjes door open heidelandschappen die tot aan de einder reiken. Mooi weer en nauwelijks wind. Dit is fietsen op zijn best.

In het heuvelende landelijke gebied van Midden Devon passeer ik stadjes als Dulverton, Bampton en Tiverton (de uitgang -ton is afkomstig van het oud-Engelse woord 'down' wat 'hoogte' of 'heuvel'  betekent). ' Daarna is het wat makkelijker fietsen door de vallei van de Exe rivier tot in Exeter. Daar wacht een B&B voor de nacht.

Ik ben daar al vroeg in de namiddag en ga eerst nog even kijken naar de kathedraal van Exeter.

De volgende morgen loopt de weg vele kilometers lang gestaag omhoog naar de hoogtes van Dartmoor National Park. 

Via Moretonhampstead brengt de B3212 mij op de high moor van Dartmoor. Deze weg loopt dwars door het Nationaal Park. Het is een autoweg, maar er is weinig verkeer. De maximum snelheid is bovendien beperkt tot 50 m/h (ca 75 km/h) omdat er overal en op elk moment dieren (schapen, koeien, pony's ) over de weg kunnen lopen.

Op Dartmoor staan verschillende van deze 'stone crosses'. Eigenlijk zijn dit een soort wegwijzers die oude routes tussen abdijen markeerden, zodat reizigers niet zouden verdwalen op de onmetelijke moors.

Bij Postbridge ligt een toeristische hotspot van Dartmoor: de clapper bridge over de Dart rivier. Dit is een idyllische plek, een echt postkaart tafereel. Deze brug ligt vlak bij de B3212 en is dus gemakkelijk bereikbaar voor auto-toeristen.

In Princetown verlaat ik even de B3212 om naar de Merrivale Prehistoric Settlement te fietsen. Vanop de weg lijkt dit een heidelandschap waarin een wirwar van rotsblokken ligt, maar als je er te voet doorheen stapt merk je allerlei prehistorische overblijfselen op: menhirs, steencirkels, stone rows, cists (grafkamers) uit het steentijdperk en restanten van een nederzetting uit het bronstijdperk. 
Op de foto: een 'cistvaen'. Dit is een grafkamer die gemaakt werd door platte stenen in een doosvorm in de grond te plaatsen. Een platte deksteen (in dit geval in tweeën gebroken) vormt het deksel van de doos.

Het laatste stuk naar Plymouth rijd ik weer over de Plym Trail, maar nu in omgekeerde richting. Zonder problemen bereik ik de B&B in Plymouth, waar mijn wagen nog steeds netjes voor de deur staat.

In tegenstelling tot de 5 dagen ervoor is het op deze dag zwaarbewolkt en valt er regelmatig een fikse bui. Het is ook heel fris. Daarom heb ik de tocht een flink stuk ingekort.

Sommige mooie of interessante plekken op Dartmoor zijn enkel te voet of met een mountainbike bereikbaar. Zo ook Drizzle Combe. Gelukkig fiets ik met behulp van een GPS track, want behalve de regen komt er plots ook mist op, een typisch weerverschijnsel voor Dartmoor. Op deze prehistorische plaats vind ik een menhir, met daarnaast een een tumulus (grafheuvel)(foto), en vlakbij twee stone rows. Even verderop vind ik ook nog een longbarrow (lange dolmen) die nog grotendeels bedekt is met een tumulus. 

Gelukkig is het weer vandaag weer beter, een buitje in de voormiddag niet meegerekend. De eerste stop is de Scorhill Stone Circle. 

Deze steencirkel ligt in een heel mooi stuk van Dartmoor, met rondom glooiende heuvels.

Om de volgende prehistorische site te bereiken fiets ik met de mountainbike door dit prachtige landschap over nauwelijks zichtbare wandelpaden. Hier komt de vooraf getekende GPS track goed van pas. Tot mijn verrassing vind ik hier twee zeer mooie authentieke clapper bridges, de ene over Walla Brook en kort daarna de andere over de North Teign rivier (foto).

Hier komen hoogstens af en toe enkele wandelaars langs. In het Engels noemt men dit 'hidden gems'.

Om bij de Shovel Down prehistorische site te geraken moet ik het pad waarop ik nog net kan fietsen verlaten. Bergop en door het lange spichtige gras valt niet te fietsen, te voet dan maar met de fiets aan de hand. Zelfs met de GPS is het toch even zoeken, maar het loont de moeite: een menhir en twee stone rows. Op de foto: (een deel van ) de noordelijke stone row.

Het volgende doel is Fernworthy Forest. Na passeren van het Fernworthy reservoir vind ik daar midden tussen de (aangeplante) dennenbossen op een open plek de Fernworthy Stone Circle.

Een beetje abrubt kom ik plots aan de rand van Fernworthy Forest. En meteen stop ik, want het uitzicht is adembenemend, en op nauwelijks 100 m van mij staat een kleine kudde wilde Dartmoorpony's.

Eerst lijkt het alsof ze er vandoor zullen gaan, maar ik blijf heel stil staan en kan tenslotte een heleboel foto's trekken van deze mooie dieren in een schitterend decor.

Van Fernworthy Forest volg ik een nauwelijks zichtbare track door de onmetelijke grasvlakte naar het zuiden. Soms is het spoor onzichtbaar en moet ik louter de GPS track volgen. Op sommige plaatsen is fietsen onmogelijk door de zompige boden of grote stenen.  

Midden in deze vlakte vind ik de Grey Wethers Stone Circle.  Deze is uniek omdat het een dubbele steencirkel is. Het lukt me niet om ze beide in één keer op de foto te krijgen. 

Fietsen door dit landschap is een unieke ervaring die een diepe indruk nalaat. Het uitzicht is grandioos : zo ver ik kan kijken niets anders dan glooiende open vlakte. Zo mooi, en toch komen hier heel weinig mensen (gelukkig maar).

Het stuk vanaf de East Dart River tot aan Postbridge is nog heel zwaar. Vele stukken zijn te rotsachtig of te zompig om te kunnen fietsen. Maar dat geeft niet, dat hoort erbij.

Vanaf Postbridge fiets ik naar het pittoreske dorpje Widecombe in the Moor in het diepe dal van de Webburn River. Rondom liggen vele heuvels met daarop telkens een Tor (een granieten rotspartij op de top van de heuvel)

Een erg steile klim over de weg en een stuk te voet brengt me tot bij Saddle Tor (foto).

Het laatste doel van deze dag is Becky Falls. Maar als ik bij de ingang merk dat ze mij 7,75 pond willen aftroggelen om een niet eens zo grote waterval te zien fiets ik maar door. Ik heb vandaag meer dan genoeg natuurschoon gezien, en heb er geen eurocent voor moeten betalen...