In Dover rijd ik met de fiets de kade op. De auto is in Calais gebleven. Net buiten de ferry-haven kom ik bijna meteen op regionale fietsroute 16 van Dover naar Canterbury. Ik had ook National Cycleroute 1 kunnen kiezen om naar Canterbury te fietsen, maar het aantal kilometers van de totale tocht werd daarmee te groot. Via route 16 is de afstand een stuk korter. Na een paar kilometer op de Marine Parade van Dover draait de route landinwaarts en steil omhoog langs het indrukwekkend grote Dover Castle.

Regionale route 6 slingert langs kleine landwegen door de glooiende countryside van Kent. Kent is helemaal niet zo plat als je zou denken. Er zijn geen echt lange of steile hellingen, maar het het gaat wel voortdurend op en neer.

Canterbury is duidelijk een toeristische trekpleister. Ik ben vooral geïnteresseerd in de beroemde kathedraal. Maar tot mijn verbazing moet ik zomaar eventjes 12 pond ophoesten om door de poort te mogen die toegang geeft tot de omgeving van de kathedraal. Dat vind ik overdreven duur om alleen maar eens een blik te kunnen werpen op dit historische gebouw. En dan heb ik het nog niet eens over naar binnen gaan. Nee, dat heb ik er niet voor over. Ontgoocheld fiets ik het stadje weer uit.

Na Boughton Street kom ik in de vlakte langs The Swale. Een onverhard pad leidt langs Conyer Creek, een kreek die in The Swale uitmondt.

In National Cycleroute 1 zitten verschillende stukken off-road single track (de groene stukken op de kaart van Sustrans). Maar die zijn gelukkig goed te fietsen. Ze lopen meestal door mooie natuur.

Bij de meertjes nabij Murston loopt het even verkeerd. National Cycleroute 1 lijkt daar door een vuilnisbelt te lopen. Langs het pad ligt er een ongelooflijke hoeveelheid rommel. Onverwacht kom ik terecht in een doodlopend steegje in een soort sloppenwijk van gammele caravans en sjofele houten huisjes. Een man snauwt mij toe: "Wrong way !" Vlug fiets ik een andere kant op, gelukkig de goede kant dit keer. Even verder zie ik de bordjes van de fietsroute terug. Dat was even schrikken.

Nabij Gillingham kom ik aan de oever van River Medway. Maar veel water is daar niet te zien. Moerassen, schorren en slikken, zo ver ik kan kijken.

Ondanks de nabijheid van Londen fiets ik zowaar nog door het kleine natuurreservaat ‘The Dartford Marshes’ langs het riviertje The Darent dat in de Theems uitmondt. Vanuit het natuurreservaat kan ik trouwens niet zover van me vandaan de Dartford brug over de Theems zien. Aan de Theems kom ik terecht op het Thames Cycle Path. Aanvankelijk is dat een grindpad op de grassige oever van de brede Theems maar al gauw verandert dat.

Het wordt een betonnen pad dat zich met vele bochten en hoeken langs de industriezones en pakhuizen langs de Theems een weg baant richting grootstad. Lekker vlot en comfortabel doorfietsen zit er niet meer in. Voortdurend zijn er stoepranden, putten in de weg, riooldeksels en andere oneffenheden. Op veel plaatsen liggen liggen er glasscherven.

Als ik onder de kabellift van Greenwich over de Theems naar de Royal Docklands fiets, is aan de overkant de mooie skyline van de London Docklands te zien (foto) met Canary Wharf Tower, het hoogste gebouw in het U.K.

Ondanks de steeds dichtere en hogere bebouwing blijft het Thames Path hardnekkig de oever van de Theems volgen. Van ver zie ik de contouren van de Tower Bridge die steeds dichter komt. Van hieruit kan ik prachtige foto’s van deze brug trekken.

Ik kom nu in het echte centrum van de stad. Het verkeer wordt steeds drukker en vergt al mijn aandacht. Aan Westminster Bridge ben ik blij om even te kunnen stoppen om te genieten van het uitzicht op de brug met aan de overkant Westminster Palace (Houses of Parliament) en Big Ben.

Van het drukke Parliament Square fiets ik langs de rand van St James’s Park naar Buckingham Palace, waar het uiteraard wemelt van de toeristen die zich vergapen aan dit majestueuze bouwwerk en de erewacht. Via Hyde Park verlaat ik deze drukte.

Er volgen nog heel wat kilometers door deze enorme wereldstad. Richmond Park is daarbij een welkome verademing. Midden in dit uitgestrekte groene park staat de White Lodge. Eertijds was dit een woning voor nobelen met blauw bloed, nu is het de thuisbasis voor de Royal Ballet School. Een grote kudde herten loopt vrij rond in het park.

De volgende dag loopt de route naar Winchester. Het is een druilerige dag en onderweg valt er niet veel te beleven. Aanvankelijk loopt het fietspad bovendien naast drukke autowegen. Pas na het passeren van Guildford kan ik eindelijk genieten van de mooie landschappen van de North Downs. De route volgt hier het traject van de Pelgrims Way, een oude pelgrimsweg tussen Winchester en Canterbury.

Gelukkig klaart het weer op bij het binnenrijden van Winchester. Ik maak nog een ommetje naar de beroemde kathedraal en het standbeeld van Alfred the Great, de eerste Engelse koning die er in slaagde om verschillende kleine koninkrijkjes onder zijn gezag te verenigen en dus een eerste versie van het ‘Verenigd Koninkrijk’ te creëren.

Vanuit Winchester wil ik over de South Downs Way richting Brighton fietsen. Dit is zowat het bekendste langeafstandspad van Engeland. Het loopt over de heuveltoppen van de South Downs, een kam van met gras begroeide kalkheuvels die zich over 160 kilometer tussen Winchester en Eastbourne uitstrekt.

Via internet kwam ik te weten dat er een fietsversie is van dit pad en vond ook het traject daarvan, maar het bleef onduidelijk in hoeverre het pad met een trekkingfiets te doen is. De eerste twintig kilometer valt het nog best mee. Het pad is zowat 90% onverhard maar goed berijdbaar, en de hellingen zijn nog niet al te steil.

Vanaf Old Winchester Hill verandert dit. De heuveltoppen zijn hoger, de hellingen soms zo steil dat ze niet meer te fietsen zijn. Sommige stukken van het pad zijn modderig of zeer ruw. Gelukkig kan ik beroep doen op mijn ervaring als mountainbiker, maar al bij al leg ik slechts zowat 8 à 9 kilometer per uur af en het superzware parcours sloopt in snel tempo de kracht in mijn benen.

Na zowat 50 kilometer en de beklimming van Beacon Hill en Harting Downs moet ik de realiteit onder ogen zien: de South Downs Way is niet geschikt voor geladen trekkingfietsen. Hiervoor heb je een mountainbike nodig met hoogstens een dagrugzak als ballast. De rest van de dagtocht leg ik af over de weg. Maar dat doet niets af van de pracht van de landschappen van het Nationaal Park ‘The South Downs’.

Een fietspad langs de Adur rivier brengt me bij de kust. Brighton Pier valt me eigenlijk wat tegen. Men heeft er niet beter op gevonden dan om een soort pretpark op de pier te planten met alle commerciële troep die daarbij hoort. De Victoriaans grandeur is ver te zoeken. Die teleurstelling is vlug vergeten als ik daarna op het schitterende wandel- en fietspad ‘Undercliff Walk’ kan fietsen. Links van mij torenen de witte klippen hoog boven mij uit, rechts slaan de golven van de Noordzee schuimend tegen de beschermende muur.

Bij Seaford Head verlaat ik even het fietsparcours want dicht bij de kust ligt de spot waar je deze iconische foto kan nemen van de krijtklippen ‘The Seven Sisters’ over de daken van de Coast Guard Cottages aan de monding van Cuckmere River.

Beachy Head is de volgende hotspot. Hier bevinden zich de hoogste krijtkliffen van de Engelse kust. Daarachter liggen uitgestrekte ‘Downs’: grassige heuvels die bezaaid zijn met de witte stippen van schapen.

Bij Eastbourne wacht mij een aangename verrassing. Hier staat een schitterende felwitte Victoriaanse pier tot een flink eind in zee. Deze pier is wat kleiner maar veel mooier dan die van Brighton. Bovendien is ze recent helemaal gerestaureerd na een brand in 2014. Het valt me moeilijk om afscheid te nemen van dit prachtige bouwwerk en het mooie strand in bruine natuurkeien.

Winchelsea en vooral Rye zijn pittoreske stadjes met een rijke historische betekenis. Ooit waren ze lid van de Cinque Ports federatie, een soort samenwerkingsverband tussen vijf Zuid-Engelse havens. Ook zijn er nog enkele van de vele Martello torens (foto) te zien. Dat zijn eenvoudige cirkelvormige verdedigingstorens die langs de hele Zuidkust van Engeland werden gebouwd tijdens de Napoleontische dreiging.